"Woda, która niesie ciszę" Brittainy C. Cherry

TYTUŁ: WODA, KTÓRA NIESIE CISZĘ

SERIA: ŻYWIOŁY

AUTOR: BRITTAINY C. CHERRY

TŁUMACZ: KATARZYNA AGNIESZKA DYREK

WYDAWNICTWO: FILIA

ROK WYDANIA: 2017

LICZBA STRON: 427

MOJA OCENA: 8/10

Z pewnością wielu osobom wydaje się, że osoby, które są nieme, cierpią na to od urodzenia lub mają uszkodzone struny głosowe np. w wyniku jakiejś operacji, wypadku itp. Tymczasem głos można stracić także w wyniku traumatycznych wydarzeń i jest to przypadłość typowo psychologiczna. Niekiedy dzieje się tak tylko na pewien czas, ale co zrobić, gdy mijają lata i nadal nie jesteśmy w stanie wydusić z siebie ani słowa? Takiej tematyki podjęła się Brittainy C. Cherry w powieści "Woda, która niesie ciszę".

Dziesięcioletnia Maggie May od kilku lat mieszka w wielkim domu ze swoim ojcem, przybraną matką i przybranym rodzeństwem. Tata obiecał jej, że tym razem jest to miłość na całe życie. Dziewczynka postanawia sobie, iż wyjdzie za mąż za Brooksa, przyjaciela jej brata. Wymyśla nawet "ślub na niby", który ma się odbyć w lesie. Niestety, Brooks spóźnia się na tę ważną chwilę, a dziewczynka jest świadkiem czegoś, co nie powinno nigdy się zdarzyć. Niebezpieczeństwo grozi także i jej, ale na szczęście w końcu zjawia się Brooks. Niestety, Maggie traci głos. Rodzina ma nadzieję, że jest to chwilowe, ale mijają lata, a wszystkie metody zawodzą. Świat Maggie to dom, książki i... Brooks. Chłopak jako jeden z niewielu osób naprawdę ją rozumie. Oboje są sobie potrzebni, bo cisza może dopaść każdego...

Przede wszystkim bardzo spodobał mi się pomysł autorki, żeby podjąć się właśnie takiej tematyki. Jest ona niezwykle ważna, bowiem na co dzień pewnie nie zauważamy takich osób, a jak już zauważamy to tylko litujemy się nad nimi albo uważamy za dziwaków. Tymczasem osoby nieme także mają uczucia i co najgorsze, ciężko im je uzewnętrznić. Ciekawe jest również to, jak dziwnie działa ludzka psychika. Z punktu medycznego nie ma powodów, żeby Maggie miała nie mówić, a tymczasem nie jest w stanie powiedzieć ani słowa. Ponadto złe wspomnienia blokują ją tak, że nie może nawet wyjść z domu.

Autorka wniknęła w psychikę nie tylko Maggie. Bardzo interesującą postacią jest również Brooks, który pragnie być dla Maggie ostoją, a tymczasem sam nie wie, co może go spotkać. Sporo emocji wzbudza w czytelniku postępowanie przybranej matki Maggie. Kobieta traktuje ją jak córkę, ale nie potrafi ocenić, co faktycznie jest dla niej dobre. Nie potrafi zrozumieć, dlaczego dziewczyna pomimo upływu czasu i wszelkich starań nie jest w stanie mówić. Dokładnie nawet nie wie, co faktycznie wydarzyło się w lesie. Kocha ją, ale czasami też się jej wstydzi. Popada w swego rodzaju obsesję, którą tłumaczy tym, że chce chronić Maggie, a odbija się to także na jej małżeństwie. Ojciec zrobiłby dla swojej córki wszystko, niezależnie od tego, czy mówi, czy nie. Niestety nie potrafi porozumieć się z żoną i powoli oddalają się od siebie. Ciekawe są też relacje Maggie z siostrą. Początkowa niechęć do niemej dziewczyny pod wpływem pewnym wydarzeń zmienia się w coś zupełnie innego. Oprócz tego muszę jeszcze wspomnieć o pani Boone, która ma bardzo ciekawy pomysł na to, jak pomóc Maggie, a przy tym sama ukrywa pewne wydarzenie z przeszłości.

Książkę czyta się bardzo sprawnie, a najważniejsze jest to, iż naprawdę intryguje ona czytelnika. Może zdarzyło się kilka drobnych przestojów w akcji, ale nie wpłynęły one jakoś znacząco na mój odbiór tej lektury. Przyczepiłabym się jedynie do tego, że postać Brooksa choć ciekawa, to momentami trochę nierealna, chyba odrobinę zbyt wyidealizowana. Potem już to się zmienia, ale tak jak piszę, na początku ciężko po prostu w niego uwierzyć. Oprócz tego chciałabym chyba otrzymać jeszcze więcej emocji. Oczywiście one przelewały się przez karty tej powieści, ale liczyłam na jakieś uderzenie, takie w stylu Hoover. Może przesadzam.

Podsumowując, książka jest idealna dla wszystkich, którzy lubią mądre New Adult. "Woda, która niesie ciszę" to wzruszająca, nieco metaforyczna opowieść nie tylko o miłości, ale przede wszystkim o relacjach międzyludzkich, także tych w rodzinie. To również historia o wielkiej traumie, radzeniu sobie z przeszłością i o dziewczynie, która chciałaby żyć jak inni, a tymczasem jej głosu jak gdyby uwięziony jest w psychice, a ona sama uwięziła się we własnym domu. Myślę, że powieść ta przypadnie do gustu tym, których interesują tematy niepełnosprawności i funkcjonowania takich osób w społeczeństwie. Chętnie przeczytam inne powieści Cherry z serii Żywioły i sądzę, że się nie zawiodę.