"Korona śniegu i krwi" Elżbieta Cherezińska

TYTUŁ: KORONA ŚNIEGU I KRWI
SERIA: ODRODZONE KRÓLESTWO #1
AUTOR: ELŻBIETA CHEREZIŃSKA
WYDAWNICTWO: ZYSK I S-KA
ROK WYDANIA: 2012
LICZBA STRON: 736
MOJA OCENA: 7/10

Uwielbiam czytać o politycznych intrygach, królach, księżniczkach, rycerzach itp. Połączenie powieści historycznej i fantastycznej często przypadało mi do gustu, chociażby w przypadku "Hyperversum". "Koronę śniegu i krwi" Elżbiety Cherezińskiej okrzyknięto polską "Grą o tron". Mnie akurat dzieło Martina nie oczarowało, ale to był taki wyjątek wśród powieści tego typu, dlatego bez wahania postanowiłam zapoznać się z książką polskiej autorki opowiadającą o czasach, w których zaczęto próbować jednoczyć naszą rozbitą na dzielnice ojczyznę.

Polska od ponad stu lat jest podzielona na wiele księstw, którymi władają zazwyczaj kłótliwi, podstępni i żądni tronu Piastowie. Niejeden widziałby siebie w roli króla Polski, jednak aby mogło się to stać, trzeba najpierw uporać się z konkurencją i zjednoczyć dzielnice. Czy uda się to księciu Przemysłowi II, przeciwko któremu stale obmyślane są intrygi? Może pokona go książę wrocławski Henryk? Jaką rolę w całym zamieszaniu odegra Jakub Świnka, karzeł Władysław, święta Kinga i jej małżonek, a także żyjące w lesie, tajemnicze kobiety?

Przyznam, że na początku nie do końca wciągnęła mnie ta książka... Niby czytało się ją całkiem sprawnie, ale czegoś mi brakowało, chyba głównie dynamicznej akcji. Dopiero później wszystko nabrało tempa i zaczęła się wielka walka o tron. Autorka w ciekawy sposób przedstawia fakty historyczne, często dodając wiele wydarzeń i na swój sposób interpretując to, co zostało niedopowiedziane, bądź też jest kwestią sporną wśród historyków. Taka zabawa historią jest niezwykle ciekawym zabiegiem i skłania czytelnika do pogłębiania swojej wiedzy o losach naszego kraju. Okazuje się, że średniowiecze to epoka, która idealnie nadaje się do pisania o niej. Ówczesnym ludziom nie obce były rozmaite intrygi, romanse, morderstwa itd., więc rzeczywiście przypomina to powieści fantasy typu "Gra o tron". Niestety, nie mogę powiedzieć, że "Korona śniegu i krwi" całkowicie spełniła moje oczekiwania. Owszem, gdy się przebrnęło przez pierwsze strony, potem było już o wiele lepiej i ciekawiej, ale myślę, że autorka mogła wszystko nieco bardziej pogmatwać, opisać jeszcze więcej intryg, które przecież u Piastów były na porządku dziennym. Myślę, że potencjał tej historii nie do końca został wykorzystany, przynajmniej początkowo.

Co mi się jeszcze nie spodobało? Wątki fantastyczne. Moim zdaniem całość wypadłaby o wiele lepiej, gdyby ich nie było. Nie zrozumcie mnie źle, fantastyka i historia mogłyby stanowić naprawdę świetne połączenie w tej książce, o ile autorka miałaby na to pomysł, a wydaje mi się, że nie miała. Odnoszę wrażenie, że na siłę wplotła te elementy, może po to, żeby zachęcić czytelników. Nie do końca rozumiem, o co chodziło z tymi orłami i innymi zwierzakami z herbów. W moim odczuciu nie miały one najmniejszego sensu i jakoś tak psuły wiele scen. Motyw wilkołaczycy zapowiadał się nieźle, ale też został tak nagle tam wrzucony i brakowało mi jakiegoś wyjaśnienia. Podobnie było z kilkoma innymi motywami. Zostały słabo przedstawione, zepchnięte nie na drugi, ale wręcz na trzeci plan i można było się jedynie próbować domyślić, w czym rzecz.

Podobał mi się za to styl autorki, bo był całkiem przyjemny w odbiorze. Oszczędzono czytelnikom zbędnych opisów, zaś dialogi wypadły naprawdę dobrze: zabawne, często pełne ironii, ale i emocji. Dodam jeszcze, że bohaterowie posługują się przede wszystkim współczesnym językiem, jednak jak tłumaczy autorka, był to celowy zabieg. Według mnie wyszło to ciekawie, ale pewnie kwestia gustu. Muszę tylko zaznaczyć, iż niestety pojawiło się kilka scen opisanych... dziwnie. Mam na myśli głównie słownictwo nieadekwatne do sytuacji, porównania, które śmieszyły, a chyba  w tym przypadku akurat śmieszyć nie miały itp. To troszeczkę zaburzyło mój pozytywny odbiór całości, ale na szczęście zalety "Korony śniegu i krwi" potrafiły sprawić, że z reguły przymykałam na to oko.

Na pewno wielkie brawa należą się Cherezińskiej za bohaterów, których w tej powieści jest naprawdę mnóstwo, a każdy z nich był na swój sposób wyjątkowych. Wiele postaci okazało się niejednoznacznych. Z jednej strony kibicowało się im, a z drugiej ich niektóre działania budziły złość. Często nie wiedziałam, co sądzić o danej postaci, bo popełniała wiele błędów, ale zdarzały się jej także bardzo pozytywne zachowania. Dobrze, że autorka tak skontrastowała bohaterów. W książce pojawiają się święte księżne, nierządnice, intrygantki, zdrajcy, egoiści, bezwzględni książęta, ale i tacy, którzy byli władcami bardzo dobrymi. Chyba najbardziej polubiłam Mściwoja i Rikissę, zaś najwięcej negatywnych emocji wzbudził we mnie Henryk wrocławski. Mieszane uczucia miałam co do Przemysła II. Na początku denerwował mnie, ale później zaczęłam go lubić. Dość nijaka okazała się Lukardis, ale chyba był to celowy zabieg.

Jeżeli lubicie powieści, które nawiązują do historii, powinniście sięgnąć po "Koronę śniegu i krwi". Jest to także książka o honorze, namiętnościach kierujących ludźmi, wielkich miłościach, zdradach, podstępach, nienawiści, a przede wszystkim walce o tron, która dopuszcza wszystkie środki i chwyty...


PRZYPOMINAM O URODZINOWYM KONKURSIE! http://kraina-ksiazek-stelli.blogspot.com/2015/06/urodziny-i-konkurs.html