"Promyczek" i "Gus" Kim Holden

TYTUŁY: PROMYCZEK, GUS
SERIA: PROMYCZEK
AUTOR: KIM HOLDEN
TŁUMACZENIE: KATARZYNA AGNIESZKA DYREK
WYDAWNICTWO: FILIA
ROK WYDANIA: 2016
LICZBA STRON: 500+592
MOJA OCENA: 8/10

Bardzo często spotykałam się z opiniami, że Kim Holden to taka druga Colleen Hoover albo John Green. Problem leży jednak w tym, że Colleen Hoover uwielbiam, a za twórczością Johna Greena niestety aż tak nie przepadam. Wszyscy gwarantowali jednak, że książki napisane przez Kim Holden dostarczają sporo emocji i wyciskają łzy. Postanowiłam spróbować i zabrałam się za lekturę "Promyczka", a później "Gusa". Czy było warto?

Kate Sedgwick, zwana przez swojego przyjaciela Gusa Promyczkiem, właśnie rozpoczyna studia, co wiąże się z przeprowadzką. Dziewczynie bardzo brakuje Gusa, który od najmłodszych lat był dla niej wsparciem i bratnią duszą, ale ten wyjazd ma też ukryte znaczenie i cel. Kate jednocześnie obawia się, że po tym, co stało się tuż przed wyprowadzką, jej relacje z przyjacielem mogą się zepsuć... Tymczasem dziewczyna poznaje przystojnego i sympatycznego Kellera Banksa i choć wie, że nie powinna w ogóle zawracać mu głowy, nie potrafi powstrzymać swoich oraz jego uczuć. Jaką tajemnicę skrywa Kate, co ukrywa Keller i jak to możliwe, że pojawienie się Promyczka w życiu różnych osób tak bardzo je zmienia?

Okazało się, że ta seria to naprawdę wyciskacz łez. Co prawda nie została napisana aż tak emocjonalnie i z taką ekspresją jak powieści Colleen Hoover, ale nie potrafiłam powstrzymać się od łez w wielu momentach. Emocje oczywiście też były, raz pozytywne, raz te powodujące przygnębienie, ale mimo wszystko czegoś mi odrobinę brakowało. Może po prostu styl Kim Holden momentami był za mało "płynny" i nieco ciężki? Nie zmienia to jednak faktu, że książki naprawdę bardzo mi się podobały i przypadły mi do gustu o wiele bardziej niż twórczość Johna Greena. Zresztą zauważyłam, że już przy czytaniu drugiej części te mankamenty przynajmniej częściowo już zniknęły.

Obie powieści są bardzo ciekawe i wciągające, a czytelnik z wielkim zainteresowaniem śledzi losy bohaterów. Druga część była według mnie nieco bardziej statyczna i trochę brakowało mi jakiegoś wielkiego punktu kulminacyjnego, zwrotu akcji, nutki nieprzewidywalności, ale brak tego nie przeszkadzał znowu aż tak bardzo. Pod tym względem jednak pierwsza część była o wiele bardziej zaskakująca, choć w drugiej celem było chyba po prostu coś innego.

"Promyczek" to wzruszająca i urzekająca historia między innymi o wyjątkowej miłości dwóch chłopaków do jednej dziewczyny. Nie musicie jednak obawiać się irytującego trójkąta miłosnego, bowiem w ogóle go tu nie ma. Niemożliwe, prawda? A jednak. To naprawdę niesamowite, że można kochać kogoś tak bardzo i nie oczekiwać wcale wzajemności. Kochać do tego stopnia, by być w stanie cieszyć się jego szczęściem i wiedzieć, że nie jest się odpowiednim partnerem dla niego. Czytelnicy znajdą tu wyjątkowy męski honor i przywiązanie. Muszę przyznać, że pomimo tego, iż Keller okazał się bardzo sympatycznym bohaterem, ale polubiłam jednak bardziej Gusa, który miał różne skrajne oblicza. Często było mi go żal. Kellerowi brakowało trochę wyrazistości i oryginalności, a także po prostu wad.

Główna bohaterka zdobyła moją sympatię, bo była taka realna. Określenie "Promyczek" idealnie do niej pasowało. Dziewczyna miała taką niespotykaną empatię w stosunku do innych, każdemu chciała pomóc, zmotywować do działania, chociaż sama miała naprawdę ciężkie życie i mogła liczyć tylko na Gusa oraz jego mamę. Nie myślcie jednak, że została wyidealizowana, wcale nie, miała swoje wady, nie zawsze akceptowałam jej decyzje. Oprócz tego w obu książkach pojawia się sporo innych wyjątkowych bohaterów, a każdy z nich jest inny i wiele wnosi do całej historii.

"Promyczek" i"Gus" to przepiękne opowieści o miłości i przyjaźni, które mogą mieć różne oblicza i objawiać się w różny sposób. To także historie o przykrych kolejach losu, chorobie, układaniu życia na nowo, o wielkim żalu, smutku, żałobie. Jednocześnie seria może stanowić wielką motywację, gdyż mówi o tym, że zawsze należy walczyć o swoje marzenia, nigdy nie wolno się poddawać, należy akceptować siebie i nie marnować szans, które daje nam życie.

Przypominam o moim konkursie, a także o konkursie organizowanym przez Pióromanów.