Marzenia, które się spełniają - "Nevermore"

   Czy zastanawialiście się kiedyś, co by było, gdyby spełniały się wszystkie sny, marzenia, a każda myśl okazywała rzeczywistością? „Uważaj, czego pragniesz… Możesz to otrzymać.” – to zdanie z akcji promującej serię „Nevermore” autorstwa Kelly Creagh. Dotychczas w Polsce ukazały się dwie części: „Nevermore: Kruk”, „Nevermore: Cienie”. Tak, kolejne paranormal romance, pytanie, czy inne od pozostałych?

   Isobel to śliczna cheerleaderka o blond włosach. Ma przystojnego chłopaka, szaloną przyjaciółkę, jest popularna w szkole. Pewnego dnia, nauczyciel wyznacza ją i ponurego, tajemniczego gota Varena, do przygotowania projektu o wybranym pisarzu lub poecie. Varen jest zafascynowany twórczością Edgara Allana Poego. To zainteresowanie, a także dziennik chłopaka i tajemnice, które skrywają jego sny, mogą okazać się wielkim niebezpieczeństwem.

   Muszę przyznać, że w mojej opinii to romans paranormalny, jak każdy inny (oczywiście są wyjątki, niektóre mi się podobały). Zwolennicy tego gatunku możliwe, iż będą zachwyceni „Nevermore”. Niestety, jest to bardzo schematyczna powieść, przynajmniej na początku. Piękna, lubiana cheerleaderka, jej równie piękny i lubiany, choć nieco zarozumiały chłopak oraz mroczny got skrywając jakąś tajemnicę, a na koniec szkolny projekt. Nic nowego. Wiem, że wiele książek, które lubię, jest opartych na pewnych schematach, ale widocznie w tym przypadku jest to zbyt rażące. Denerwują mnie te cheerleaderki, które dla szpanu chodzą ze szkolnymi ciachami, a później pojawia się nielubiany odludek, ubierający się na czarno i taka diametralna zmiana! Pewnie przesadzam. Moja przyjaciółka jest oczarowana tą serią, tyle że ona nie miała styczności aż z tyloma książkami o podobnej tematyce. Dobrze, że główny bohater nie jest wampirem, ani wilkołakiem. Tego byłoby już za wiele.

   Autorka posługuje się ciekawym, płynnym stylem. Książkę czytało się bardzo szybko, nie zawiera ona zbędnych opisów. Sam Varen jest interesującą postacią, ciężko pojąć, co się dzieje w jego głowie. Później pojawiają się kolejni bohaterowie, ci z literatury i ze snów. Nie wiadomo do końca, czego chcą, po co przybywają. Varen staje się więźniem własnych marzeń i wyobraźni. Powieść nawiązuje także do Edgara Allana Poego, nie tylko twórczości, ale ciekawostek biograficznych. Dzięki niezliczonym tajemnicom i mrocznym postaciom, klimat „Nevermore” zasługuje na uznanie. Coś w sobie ma, nie da się temu zaprzeczyć. Jednak czegoś tej serii brakuje, nie utkwiła mi jakoś szczególnie w pamięci, nie zamierzam do niej wracać.

   Powieść mówi nam o tym, jak to pozory lubią mylić. Varen wydaje się oschły, zgryźliwy, niesympatyczny, tymczasem jest bardzo wrażliwym chłopakiem, który boryka się z różnymi problemami, np. brakiem matki. Uświadamia nam też, że prawdziwi przyjaciele to wcale nie ci popularni, cieszący się powszechnym uznaniem, ale może właśnie osoby odrzucone, samotne. Czasami warto zastanowić się, dlaczego ktoś jest taki, zanim pochopnie ocenimy. Niektórzy zamykają się w sobie albo chcą okazać światu swój bunt, ponieważ nie radzą sobie z tym, co ich spotyka. Warto poznać takie osoby i pomimo początkowej niechęci zaprzyjaźnić się z nimi.

   Drugą część czytałam po długim czasie i podobała mi się bardziej niż pierwsza. Nie wiem, czy to ja się zmieniłam, czy ta książka. Ten tom opowiada przede wszystkim o wielkiej tęsknocie. Isobel za wszelką cenę próbuje rozwiązać wszystkie zagadki, aby pomóc Varenowi. Czekają ją bardzo trudne chwile, na dodatek nie może szukać wsparcia u rodziców, ponieważ nikt nie uwierzyłby w takie paranormalne przygody. Dowiaduje się także, że od miłości do nienawiści jest tylko krok, choć czasem działa to także na odwrót. Powieść pokazuje, jak przykre jest to, gdy osoba, którą kochamy, która kochała nas, nagle staje się naszym wrogiem.

   Jeśli nie jesteście szczególnymi wielbicielami paranormal romance i przeczytaliście już wiele takich książek, a macie na półce inne, weźcie do ręki te inne. Jeśli jednak uwielbiacie takie historie, myślę, że „Nevermore” Was oczaruje.