Współczesna LOVE STORY - "Biała jak mleko, czerwona jak krew"

   „Ale miłość to coś innego. Miłość nie daje spokoju. Miłość jest bezsenna. Miłość obdarza siłą. Miłość jest szybka. Miłość jest jutrem. Miłość to tsunami. Miłość jest czerwona jak krew.” Myślę, że w listopadowe dni, kiedy ogarnia nas zaduma i przywołujemy wspomnienia, warto zastanowić się nad własnym życiem, nad jego celem, a także nad sensem cierpienia i śmierci. „Biała jak mleko, czerwona jak krew” (Alessandro D’avenia)  to współczesna historia pierwszej miłości. Wzruszająca, ciepła, dająca do myślenia.

  Leo to nieco bezczelny, ale wrażliwy szesnastolatek. Postrzega świat przez pryzmat kolorów. Niebieski kojarzy mu się z przyjaźnią, czyli Sylvią, której może powiedzieć o wszystkim, wyżalić się, poradzić. Czerwony zaś to miłość, czyli Beatrice o ognistorudych włosach. Jednak nic nie jest oczywiste, w uczuciach łatwo się pogubić. Prawdziwy cios spada jednak na chłopaka, kiedy dowiaduje się, że Beatrice jest chora na białaczkę…

  „Biała jak mleko, czerwona jak krew” to opowieść o pierwszej miłości i przyjaźni. Jak je odróżnić? Czy przyjaźń może przerodzić się w miłość? A czy miłość jest usprawiedliwieniem kłamstwa? Na te pytania główny bohater próbuje znaleźć odpowiedź. Nie jest łatwo odkryć własne uczucia, czasem mylnie je interpretujemy, gubimy się w nich. Właściwie autor przedstawił dwa rodzaje miłości – od pierwszego wejrzenia i rodząca się z przyjaźni. Warto je porównać, ale wydaje mi się, że każda z nich może być prawdziwa. Na to po prostu nie ma reguły, ani żadnego schematu. Gdyby tak było, mielibyśmy o wiele mniej problemów, prawda?

  Kolejnym tematem poruszanym w powieści jest śmierć i cierpienie. Leo towarzyszy Beatrice w ostatnich tygodniach jej życia, towarzyszy w usilnej walce i nie potrafi pogodzić się z tym, co nieuniknione. Jak my wszyscy, zastanawia się, dlaczego młoda osoba, która od niedawna jest na tym świecie, już musi go opuścić. Dlaczego spotyka ją takie cierpienie i ból? Książka uświadamia nam, że nie zależy to od nas. Śmierć przychodzi często niespodziewanie i nie da się jej zatrzymać. Zrozpaczony bohater buntuje się przeciwko Bogu, obwiniając Go o chorobę Beatrice. Twierdzi, że skoro ludzie cierpią, On nie istnieje. Jednak na swojej drodze, chłopak spotka kilka osób, które pomogą mu zrozumieć sens cierpienia, a także pojednać się z Bogiem. Oprócz księdza Gandalfa będzie to właśnie Beatrice, która nawet na łożu śmierci nie straci wiary, tylko powierzy Bogu swój los. Na uwagę zasługuje także Naiwniak, nauczyciel historii i filozofii, który przekona chłopaka, że nie można rezygnować z marzeń i poddawać się.

  „Biała jak mleko, czerwona jak krew” to ciekawa mieszanka barw i uczuć. Leo nie znosi bieli, która kojarzy mu się z samotnością, nicością. Jednak dowiaduje się, że Eskimosi mają na biel kilkanaście określeń! Czy oznacza to, że chłopak się pomylił? Powieść jest ciekawie napisana, styl z pewnością przemawia do nastolatków, co ciekawe narratorem jest Leo, można więc spojrzeć na wiele spraw z męskiego punktu widzenia. Książka jest bardzo wzruszająca, smutna, ale mądra i dydaktyczna. Nie jest to lekka opowiastka o nastoletniej miłości, tylko znacznie więcej. Uważam, że każda młoda osoba powinna ją przeczytać, myślę, że dorosłym również się spodoba.