"Piosenki dla Pauli"

   "Książka fenomen. Rzesze fanek". Czytając takie opinie, jak wymienione wcześniej, zazwyczaj wpisujemy powieść na listę „chcę przeczytać”. Pytanie tylko, na ile te komentarze zgadzają się z rzeczywistością. Rozumiem, że niektórzy mogą być zachwyceni „Piosenkami dla Pauli” Blue Jeansa, ale bez przesady, chyba ktoś tu się postarał o dobrą reklamę. Na miano światowego bestsellera zasługują powieści Flanagana, „Kroniki Obdarzonych” i wiele innych, ale „Piosenki dla Pauli”?

   Siedemnastoletnia Paula od dwóch miesięcy czatuje ze starszym o ponad pięć lat Angelem. Nadchodzi czas na ich spotkanie w realu, jednak młody dziennikarz znacznie się spóźnia, pojawia się za to przystojny Alex, czytający tę samą książkę co Paula. Angel w końcu przychodzi na randkę, ale ma poważnego rywala, a co jeśli pojawi się trzeci wielbiciel? Czy Paula rozezna się w swoich uczuciach?

   Może najpierw zacznę od zalet książki, bo takowe są. To zabawna historia, idealna rozrywka, sposób aby oderwać się od codzienności i pośmiać. Powieść czyta się bardzo szybko, autor posługuje się stylem odpowiednim dla młodzieżówek tego typu. Czytelnik nie zanudzi się, gdyż ciągle coś się dzieje. To zakręcona opowieść, dużo bohaterów, wydarzeń. Blue Jeans z początku publikował ją w Internecie i rzeczywiście, czuć ten blogowy styl, charakteryzujący się dynamiką, lekkością, różniący się od powieści w formie książkowej. Poza tym wzbogacają ją piosenki, które stale towarzyszą bohaterom i dodają jej uroku.

   Niestety, „Piosenki dla Pauli” bardzo przypominają telenowele typu „Moda na sukces”, co jest już poważną wadą. Każdy z bohaterów jest zakochany w co najmniej dwóch osobach, ale co ciekawe, np. Paula twierdzi, że jeśli kochamy dwóch chłopaków, to tak naprawdę żadnego. Ciekawe jest to, iż dziewczyna dopiero co zaczyna chodzić z Angelem, a już ma wątpliwości i czuje, że interesuje ją Alex. Angel nic lepszy, flirtuje z młodą piosenkarką, Katią. Zakochanego w Pauli Maria, intryguje Diana. Czy wymieniać dalej? Myślę, że reszta niech pozostanie niespodzianką. Akcja książki trwa nieco ponad tydzień, a teoretycznie powinien to  być miesiąc, a nawet rok. Zaskakujące jest także to, iż już od pierwszego spotkania Paula i Angel chodzą ze sobą. Ich zachowania są dosyć sztuczne, nierealne. Chyba tylko Alex jest inny niż pozostali, gdyż on przynajmniej ma tylko jeden obiekt uczuć i pozostaje obojętny na zaloty Irene. Denerwowało mnie wielu bohaterów, choćby przyjaciółki Pauli, puste i płytkie nastolatki, inaczej o nich powiedzieć nie można. Wszyscy mają dość dziwne definicje uczuć i nie tylko. Autor przesadził także co do wieku bohaterów. I jeden, i drugi musiał być od niej o tyle starszy? Jeden taki wątek w zupełności by wystarczył.

   Przesłanie? Może takie, że warto walczyć o swoje pasje i marzenia. Alex bardzo poświęca się pisaniu, swojej książce, chce ją wypromować, zainteresować czytelników. Trudno ocenić tę powieść i powiedzieć, czy warto przeczytać. To zależy. Jeśli macie pod ręką ambitniejsze książki, nie traćcie czasu, ale jeśli chcecie się pośmiać, czemu nie? Możliwe, iż z ciekawości przeczytam kolejne części, lecz nie jest to powieść, do której się wraca. Tu nie chodzi o to, że nie lubię obyczajowych powieści, bo lubię. Dobre współczesne młodzieżówki to książki Brashares, Andrzejczuk. One coś wnoszą, „Piosenki dla Pauli” nie.