"Primavera"

   Lubię czytać ksiązki, w których fakty historyczne mieszają się z fikcją. Intrygujący tytuł, okładka oddająca klimat epoki. Taką powieścią jest „Primavera” autorstwa Mary Jane Beaufrand. Konflikt Pazzich i Medyceuszy. Historia nastolatki, która nie traci marzeń nawet w bezlitosnej Florencji.

   Renesans to interesujący, barwny, a jednocześnie także okrutny okres w dziejach. To okrucieństwo zostało świetnie opisane w tej książce. Żal mi Flory, której nie kochała matka i traktowała jak służbę. Dziewczyna żyła w cieniu swojej siostry. Jedynie babcia okazywała jej dobroć, ale też skrywała wiele sekretów. Najbardziej przykre było to, że Flora miała zostać zmuszona do tego, aby wstąpić do zakonu. Postanawia uciec do innego kraju i rozpocząć lepsze życie. W tym czasie poznaje też młodego gwardzistę, który zaczyna znaczyć dla niej coraz więcej. Jej siostra również nie miała łatwego życia. Traktowano ją jak lalkę i jej przyszłość także planowano wbrew jej woli.

   Właściwie „Primavera” przypomina trochę „Skrzydła nad Delft”, ale jest od nich o wiele lepsza, gdyż nie brakuje jej akcji. Podobieństwo wynika głównie z wątku dotyczącego malowania obrazu. Wątek romantyczny oraz ten dotyczący zamieszek, też są podobne do tych ze „Skrzydeł nad Delft”. „Primavera” jest powieścią nieprzewidywalną i ciekawą, ale moim zdaniem zbyt krótką i za mało rozbudowaną. Pozostaje niedosyt.

   Ta historia mówi nam o tym, że piękno kryje się nawet w niepozornym, zwyczajnym człowieku. Trzeba tylko je dostrzec. Uczy nas tego, iż nie można rezygnować z marzeń, nawet jeśli cały świat wydaje się być przeciwko nam. Warto wiernie trwać przy tym, do czego się dąży i nie poddawać się. „Primavera” to także książka o przebaczeniu i miłosierdziu nawet wobec tych, którzy nas nienawidzą. Polecam tę powieść wielbicielom historii, a także tym, którzy są wrażliwi na ludzkie nieszczęście.